ÖLÜM beni çağırıyor beee ABLA.. Aradan ne kadar zaman geçti, bilemiyorum Ankara Tip Fakültesi Cebeci Hastanesinde beyazlara sarmışlardı beni. Sonra bir sandığa koydular. Sandığı iyice kapadılar. Güldüm.. "Korkmayın, kaçmam" dedim ama beni tabi ki kimse duymadı...Beni ve ailemi zorla istemediğim bir arabaya bindirdiler... işler, amma da ters gidiyor ha...bir tarafta Babam (ailem) cenazemi biz alacağız, defin edeceğiz diyor, bir taraftan da görevliler korkmuşlar, aileye cenazemi vermek istemedi...Vermediler de...Daha demin miydi neydi, beyaza bindik, şimdi siyaha...olur mu bu? Hem BENIM AILEM VAR ...ARKADAŞLARIM VAR, DOSTLARIM VAR, DUYGULARIM VAR.. Bir süre gittik. Sonra durduk. kapı açıldı. Hop deyip, aldılar sandığı. gözleri yaşlı binlerce insanın arasından geçirdiler. Önceden kazılmış, hazırlanmış Karşıyakada bir çukura (mezara) koydular beni. Üzerime toprak atmaya başladılar. Nasıl da bilirler toprağı ne kadar çok sevdiğimi...Yo yo yo bu kada...
Bu Blog,bana (Ali Cemal Türkmen'e) ait bilgiler; güncele dair yazılarım ve yorumlarımı içermektedir. Dostlar sofrasıdır,ortada kurulu olan, Dostların dilinde,bulamazsın yalan dolan, Özü sözü doğru,konuşur dururdur dostlar, Özünde sözünde, arama olmazdır yalan.