ÖLÜM beni çağırıyor beee ABLA..
Aradan ne kadar zaman geçti, bilemiyorum Ankara Tip Fakültesi Cebeci Hastanesinde beyazlara sarmışlardı beni. Sonra bir sandığa koydular. Sandığı iyice kapadılar. Güldüm..
"Korkmayın, kaçmam" dedim ama beni tabi ki kimse duymadı...Beni ve ailemi zorla istemediğim bir arabaya bindirdiler... işler, amma da ters gidiyor ha...bir tarafta Babam (ailem) cenazemi biz alacağız, defin edeceğiz diyor, bir taraftan da görevliler korkmuşlar, aileye cenazemi vermek istemedi...Vermediler de...Daha demin miydi neydi, beyaza bindik, şimdi siyaha...olur mu bu? Hem BENIM AILEM VAR ...ARKADAŞLARIM VAR, DOSTLARIM VAR, DUYGULARIM VAR..
Bir süre gittik. Sonra durduk. kapı açıldı. Hop deyip, aldılar sandığı. gözleri yaşlı binlerce insanın arasından geçirdiler. Önceden kazılmış, hazırlanmış Karşıyakada bir çukura (mezara) koydular beni. Üzerime toprak atmaya başladılar. Nasıl da bilirler toprağı ne kadar çok sevdiğimi...Yo yo yo bu kadarı çok..Sonra nefes alırken zorluk çekerim...
Söylediklerimi duymadılar, çok üzgündüler, ağlıyorlardı... Ellerini havaya kaldırıp bir şeyler mirildandilar. Yağmur için dua ediyorlar diye düşündüm. Sonra onlar çekip gittiler...
Bir kısım genç etrafımı sardı...Elllerinde pankartlar vardi, Konuşma yaptılar, ellerini sıkarak havaya kaldırdılar, yeminler ettiler, slogan attılar onlarda ayrıldı....
Arkalarından bağırdım, cagirdim, duyuramadım.
"Demek ki ben ölmüştüm." Buranın ne penceresi, nede dikiz geçilecek bir yeri var. Yaşadığım yerler bambaşkaydı.
Sonra biri geldi yanıma. "Hoş geldin" dedi. " Biraz sonra giriş muamelen yapılacak".dedi.
Bu arada baş ucumda güzel, yürekli Yiğitmi Yiğit duruşlu guzel mi, guzel bir kız belirdi.
Gözleri ağlamaktan şişmişti. Hala da ağlıyordu ya... Kızın yaş dolu gözlerine baktım. "Ağlama artık" dedim. Bilirsin aglayanları ve bana aciyanlari hiç sevmem. Hem ağlayacak ne var bunda.
ÖLÜM işte, 15/16 Hazıran işci direnişleri icin mücadele ettik,
PAYLAŞTIK, DAYANIŞMA yaptık benim kaderimde 17 yasinda ates edilerek kalleş gibi arkadan kurşunla vurulmak varmış.
Haziranda ölmek zor be abla...
16 Haziran benim toprakla buluşmam,
Peki sizler arkadaşı, dostu, akrabası, yoldaşı OLARAK duygularınızı, icinizdekileri bu sayfada paylaşmak istermisiniz?
Yorumlar
Yorum Gönder