ANNEM HAVVA'YA MEKTUP

 

ANNEM (  HAVVA )'YA  MEKTUP 

Bu yazıyı sana adadım annem. Sensizliğinde, çekilmeyen bir günün anlam ve önemi üzerine bir şeyler karalamak için oturduğumda, bilgisayarımın başına, sana dair bir şeyler yazmak istedim. Biliyorum sen bunu okuyamayacaksın, bilemeyeceksin,  göremeyeceksin ama olsun senin yerine duygularımı paylaştığım insanlar okuyacak.

Sana yazdım ya bu yazıyı, ellerim titreyerek, gözlerim dolarak ve ağlayarak. Hiçbir abarti  yok sözlerimde, eğer duyuyor, hissediyorsan gittiğin yerlerde. Yalnızca, sevgimi değil, sensizliğe alışamadığımı da bilmeni istedim. 

Alışamadım ya, alışmak ta istemiyorum hani !.. Zor geliyor ölüm, zor geliyor sensizlik !.. Tüm dünya herkes annesinin “anneler gününü” kutlayacakken, senin gününü kutlayamamak, ellerini öpememek, hep birlikte gülüp eğlenememek zor geliyor be anne.

Kızgınım sana !.. kırgınım bizi bırakıp  bu kadar erken gitmene !.. Kızgınım ya, elinden bir şey gelmediğinin de farkındayım. Ama keşke biraz daha uzun yaşamayı dileseydin. Daha kalsaydın bizimle be annem. Biraz daha kalıp, her sabah sesini duyup, hayır duanı alsaydım. Kalsaydın da, yarın elini öpmeye gelseydim. Ama olmazdı değil mi? Olmadı da ! Olamadı !

Herkes beni Cook güçlü sanıyor anne. Oysa bu konuda ne kadar güçsüz olduğumu bir tek sen bilirsin. Senin gözünde halâ küçük bir oğlan çocuğuyum hiç büyümüyorum büyümek de istemiyorum. Sanki beni bırakıp gittiğin gibi beş yaşındayım. Sana o kadar ihtiyacım var ki anne. Sakın beni unutma. Bir yıldız gibi kayıp gitsen de mavi gökyüzüne yine de beni unutmayacağını düşünüyorum anne...

Kalp kırmıyorum anne hiç beceremedim bunu... Cam kırıyorum, bardak kırıyorum ama kalp kırmıyorum,  o yüzden kimse beni sana şikâyete gelmiyor... Kimseyi sırtından vurmadım be anne... Kalleşliği öğrenemedim...

Çekip gitmeyi de... Zoru seçtim hep kolayı hiç sevmedim sevemedim...

Minik bir yüreğe; koca bir aşkı yüzlerce dostu sığdırdım anne... Hepsi senin kadar sevdiler beni... Rahmetli olsada hayat arkadaşım, çocuklarım,  ablalarim , kardeşlerim, kimi dostlarım. Kimisi de arkadaşlarım anne..

 Cana can katmakla başladı her şey... Senin kınalı kuzun, dördüncü göz ağrın, sarı şişko oğlun aslında çoktan büyüdü be anne... Hayatı tanıdı.. Düştü kalktı... Yine yoluna devam etti dostlarla.

Sen hayatımın kutup yıldızı oldun. Nereye gidersem gideyim ışığının altında sevginle uyudum. Doğru yolu buldum. Seni çok seviyorum Anam. 

IŞIKLAR İÇERİSİNDE UYU ANACIĞIM.

1967/

BİRİCİK OĞLUN; ALİ CEMAL TÜRKMEN-

Resim ; #Kars ili #Selim ilçesi #SallipinarKöyü Mezarlığı ( Salitli  Köyü)